10) Ei grend til...

Eg veit ikkje om den forrige posten falt i smak, men her er no uansett ei grend til:

Grindbu

Grindbu er ei koselig lita grend samla omkring Grindbu Kro og Camping. Bygda er kjent som "Grenda der det er et hus med sykt mange hagenisser", og folk både nord og sør for Riksgrensa kan fortelle artige historier derifrå. 

1. Grindbu Kro og Camping.

Er i sommersesongen ein ganske populær overnattingsplass for mindre bemidla Ferdafolk, og eigarane Kokkekarl og Krukkekari, har rykte for både å servere god mat og yte fortreffeleg service. I mesteparten av sesongen har dei fullt opp med gjester i hyttene, men det er alltid plass til fleire telt i hagen. Dei driv og teltutleige og talentspeiding som attåtnæringer til krodrifta. 

I helgene er det ofte dans og moro på Kroa, og det er faste lokale trubadurar som underheld på tirsdagar og torsdagar. I tillegg til alskens tilfeldige ferdafolk er kroa også populær blant folk flest og lokale helter.

2. Hagenissehuset

Ei pussig lita rosa stove, med flere dusin illevarslende hagenisser i den vel pedantiske hagen. Huset, hagen og plenen er alltid perfekt, og nissene er plassert i ulike grupper - som om dei speler ut scener i eitslags nisseteater. Far i huset er ein imøtekommande og triveleg kar, men kan verte ganske ilsken og sur om nokon skulle finne på å stille opp hagenissene i obskøne stillinger i hagen - noko det sjølvsagt har gått sport i å gjere, både for Grindburampen, og for studenter, landstrykere og omflakkere etter ein våt og grom kveld på kroa.

3. Grønestova

Smålåten stove med koseleg grovtrimma hage. Øvst oppe i hagen er det ei røykestove, og det er ein konstant fiskeeim der oppe -  noko som tiltrekk seg villkatter av alle slag. Gamle Gunnar Grindpassar, gamlingen som eiger huset, er på dagane oftast på fisketur oppe i dalen en plass, og på kveldane er han å finne ved sidan av peisen, i stamkråa si, innst i kroa.

4. Raudestova

Eit velholdt lite hus, med ein bakhage skjult av buskar og epletrær. Hus og hage vert halde plettfritt av den nervøse, men sjarmerande familien som bur der. Den sky arkitekten sit stort sett på altanen sin og jobbar med noko som sikkert skal bli stort. Familien foretrekker å surre omkring i den skjerma bakhagen på fritida si, der dei grillar, spelar badmington eller slappar av i hengekøyer. 

Grindburampen

Ungane i grenda spring oftats fritt omkring på den omkringliggande innmarka, der dei driv med ballspel, regelleikar eller styrer med å byggje seg ei klubbhytte - men dei har alltid ein speidar ved vegen som passar på når det kjem Ferdafolk langs vegen. Då beinar dei til grinda ved milesteinen, slik at dei kan åpne - og prøve lure til seg nokre takkeslantar for bryet.

Om dei reisande ikkje vil punge ut, eller er vel gnitne etter Grindburampen sin meining, vil dei gjere sitt beste for å skaffe seg sin "rettmessige toll". Akkurat kor langt dei er villige til å gå for å få sin toll varierer med dei reisande, men dei vert stadig meir utspekulerte og agressive i framferda si. Det er ungane til Karl og Kari som er pådrivarane for denne aktiviteta, mens resten av ungane vert vekselvist lokka og pressa med på fantestrekane. Grindburampen kjem - om dei får halde fram uforstyrra i nokre år med denne "leiken" -  til å utvikle seg frå uskuldig ramp, til ein ordentleg bande.

Dei voksne i grenda er sjølvsagt meir eller mindre blinde for, og stort sett uvitande om, ungane sine aktivitetar, og enda har ikkje brekka deira vore store nok til at det har vorte noko sak, eller særleg folkesnakk om det.  

Hagenissen

Blandt hagenissane til Ragnild Rosenkopp skjuler det seg ein ekte nisse. Han er ein ekte grinebitar, men har med tida vorte veldig sjarmert av Ragnhild sidan ho steller så godt med "frendane" hans. Den hemmelege beundringa har med tida gått over til å bli ei form for brennande, voldsam kjærleik til ho, og han vil gjere det som står i hans makt for å beskytte ho. 

Han veit til dømes at hennar sarte natur gjer ho veldig opprørt om ho skulle finne hagenissane på plenen plassert i obskøne stillingar, og pleier alltid flytte dei tilbake på plass medan resten av grenda søv. Han vil og, på ekte nissevis, kaste ei lett forbanning over slike syndarar - og gi dei 3 dagars ulykke som straff.

Motivasjon folk flest

Innbyggarane i Grindbu er trivlige på ein kårny måte, passe lune, og rause med smila. Dei lev i symbiose med Ferdafolket, og er på godfot med bufolka - slik må det være for at foretninga skal gå bra. Det er usikkert om Kroa og Campingen hadde vore like populær om huset med hagenissane ikkje var der. Grindbuene vil forsvare grenda si med nebb og klør, men også gå ganske langt for å glatte over ting for å unngå konflikt.

Spion!

I grenda lever det ein topptrent Riksspion som overvåkar all trafikken langs rute 6 på Heimvegen. Han sender stadige koda rapportar sørover, med alsken innsamla hemmeleg informasjon, noko han sjølvsagt ikkje ville komme til å inrømme under tortur eingong. 

Folk flest i Grindbu

Folk Flest i grindbu lever av turismen, og dei er derfor omgjengelege menneske. Dei er glade i sang og dans, smil og spel, latter og musikk, kunst og kultur - og dei likar alle å ha det fint rundt seg. Bygda vart, som resten av grenselandet, hardt råka av Portens Fall , men etter at Rosenknoppane dukka opp har det byrja gå mot lysare tider. Historia om Hagenissehuset har spredd seg i alle dei alternative og merkelige miljøa rundt om kring, og tiltrekker seg ein god del rare turistar. Både Grindbuene, og resten av folket i bugrendene, har byrja bli stolte over statusen som det litt snurrige landemerket har gjeve dei.

I sommarsesongen er det 75% sjanse for at det er mellom 1 og 4 Tilfeldige Reisande innlosjerte på Campingen, eller kvisten, men det vert alltid gjort rom til fleire.

I vintersesongen er det 20% sjanse for at dei har 1-2 Tilfeldige Reisande buande på kvisten.

1Karl Kost og Kari Kraftig, betre kjent som "Kokkekarl" og "Krukkekari" driv den rett så trivelige Grindbu Kro og Camping. Dei serverer næringsrik og smakfull mat, og det står i dei gamle guidebøkene at det lønnar seg å ta ein matstopp hos dei, før ein tek til på bakkane opp mot Porten, og resten av Elvheim.  

2 Reidar og Ragnhild Rosenknopp kjem opprinneleg frå Nisseby i Hagelandet - rett aust for Hjertelandet og Byen Kjært Barn. Dei kom flyttande til Grindbu for snart 15 år sidan, og på den tida har Rosenknoppane verkeleg sett grenda på kartet. Dei aller fleste, både i Grenselandet, Elvheim - og etter artikkelen i Riksbladet - også ein god del folk i Det Staselege Riket, har nok høyrt om Hagenissehuset. Til saman trekjer huset, og hagen, deíra nestan 1/3 av folka som overnattar på Grindby Camping i sommarsesongen. Til ære for besøkande legg Reidar sjela si i at hagen og eigedommen alltid skal sjå perfekt ut - noko som gjer at han nesten alltid pusler med noko ute i hagen, medan Ragnhild passar på at han gjer det rett.

3 Gamle Gunnar Grindpassar kjem frå ei lang stolt slekt av grindpassarar, men rakk berre å passe grinda saman med bestefaren sin i nokre få år før Porten Fall, og Riksgrensa vart flytta. Etter  å ha reist rundt i verda på alskens eventyr vendte han i godt vaksen alder tilbake til fødestova si, og har sidan den gongen fått tida til å gå med å fiske og fortelle skrøner. Gunnar er truleg den beste sportsfiskaren i heile Grenselandet, og daglegstova hans er full av trofe og pokalar frå alle konkurransene han har vunne.  

4 Geir og Gygrid Grindbukk. Arkitekt Geir jobbar under kunstnarnamnet Askil Deco, og sender skissene sine med post ned til Begge Ender, og han har ein massiv korespondanse gåande. Alle i grenda vart overraska då Geir - med familie - dukka opp like etter at Gamle Grindbukken gjekk seg bort. Ingen hadde visst at Grindbukken hadde ein ukjent son, men alle papira stemte, og sidan den tid har han vorte eit kjært innslag i grendabilde. Han sit ofte oppe på verandaen sin og slit med dei viktige teikninganse sine. 

Når ho ikke står i kjøkkenet og lagar dei nydeligste sjokkokjeksa, eller held ein solid kjøkkenhage, hjelper Gygrid til med servering på kroa. Grindbukkfamilien er eigentleg spionar i ei av etterretningstenestene i Det Staselege Riket… kvenn skulle trudd det?! 

5 Grindburampen med Unge Herr Kjartan og Unge Her Ketil Kraftig Kost i spissen, og tvillingane Kim og Kine like bak. Dei er den harde kjærna, og står bak alle dei lumske planana dei sit og klekker i klubbhytta si. Dei har ambisjonar om å bli ein berykta bande etterkvart, minst like vidgjetne som Heimselvepiratane.

Dei ganske oppvakte, men akk så naive Rosenknoppane, Ragnhild og Robert, blir mang ein gang lurt ut på halsbrekkande stunt som ikkje Ketil eller Kjartan har lyst å gjere sjølv. Dei har også den snillaste mora, som alltid stiller opp, og som har tid til å steike sveler.

Nykomlingane, Gard og Gjermund Grindbukk, er skjøre, klønete og tafatte kunstnarsjeler som alltid får dei værste jobbane. Dei vert sterkt oppmoda av foreldra til å "leike med dei lokale barna", sjølv om dei eigentleg hadde hatt meir lyst til å lese sonetter eller spele sjakk. 

**

9) Grenselandet, ei samling grender og avkrokar.

Som lova i sist innlegg vil eg i dette, og dei neste innlegga, presentere smakebitar frå delprosjektet "Grenselandet". 
Det er ei stadig voksande samling "plansjar" eller "spelgrunnlag", som er meint å være visuelle utgongspunkt, med utfyllande (knapp) tekstmasse, meint til støtte for improvisasjon for spelleiar og spelarar. 
I seinare innlegg vil eg og freiste utdjupe tankar omkring bruken av desse, men no i første omgang prøver eg å berre vise eit "ferdig" eksempel:  




Limbu

Limbu er ei ubetydelig grend som ligg og slumrar i grenselandet mellom Elvheim i nord og Haugalandet i sør. Bygningsmassen er ei lita samling triste trehus med stusselege hageflekkar omkring.  

1. Limburgertunet

Huset er det som vart måla sist i grenda, for omlag 10 år sidan, og ser derfor - nest etter skulestova - finast ut. Per, Pål og Pappsen Limburger har også den minst overgrodde hagen i Limbu, noko som skaper mykje misunnelse og snakk. 

2. Limbjørktunet

Ei grim lita grå stove, i ein overgrodd oppgjeven hage, som verkeleg kler den gamle alkoholiserte gubben som bur der. Per Limbjørk er grendas eigen heimebrennar, og Bjørkekvaespriten hans er berykta heilt opp til Munning for smak og styrke.  

3. Skuret

Eit vaklevorent skur som den evneveike Enesp har bygd sjølv, og seinare måla i skrikande fargar. På heile den ingjerda hagepletten han har brote, så veks dei største solsikkene i distriktet.

4. Limbusktunet

Den gamle skulemesterstova er nestan ikkje til å kjenne att. Malingen flassar, taket lekk og ugraset veks tett. Heile hagen kring den ein gong så staselege Limbuskstova er fylt med skrot og skrap som Limbuskbrødrene har funne langs vegen.  

5. Limbergtunet

Den gamle kårstova på Limbugarden, som vart kjøpt fri for ein mannsalder sidan, var eit opppussingsprosjekt alt den gong. Det seiest at det kviler einslags forbannelse over huset, for alle forsøk på å starte opppussing har enda i tragiske ulykker. Det er livsfarleg å gå barbeint i - og umogeleg å klippe - det høge graset kring stova, fordi det er fullt av gamle rustne spiker, skruar og verktøy som har vorte liggande etter misllykka opppussingsforsøk. 

6. Limbugarden

Det som eingong var eit flott hovedhus på storgarden Limbu er no berre eit trist syn. Det har riktignok vorte gjort mange forsøk på å sette det i stand, men alle forsøka har stranda etter kort tid. Huset har derfor fleire felt maling i ulike fargar, og dei viltvoksande buskene i framhagen klarer ikkje skjule alle dei innkjøpte materiala som aldri vart nytta, og som no ligg og råtnar. 

7. Skulestova

Det einaste huset som ikkje står for fall i grenda, og det einaste huset som ikkje er bebodd. Mandag, Onsdag og Fredag kjem Buskgaldrar Lunix ruslande ned frå Tårnbakken for å halde skule for unge håpefulle i Bugrendene Skulekrins. 

Folk Flest i Limbu

Limbufolket er ei trist samling menneske, som alle slit med sitt, og skuldar alle andre for slitet. Dei lever simpelt, og livnærer seg av jakt, fiske, sanking og det dei klarer å dyrke i dei vanstelte kjøkkenhagane sine. Etter at Porten Fall har den eingong så stolte grenda hamna "midt i mellom alt", noko som pregar folkesjela, men Limbuene ser på seg sjølv som Elvdalsfolk, sjølv om dei i følge Rikskartverket bur innanfor Riksgrensa. 

Innbyggjarane er sky og mistenksomme, og svært lite gjestfrie, og dei vil ofte gå latterleg langt for å slippe kontakt med framande. 

Bortsett frå Enesp, så ser tilfeldige reisande lite til Limbuene, men ein kan alltids ane at dei nysgjerrig følgjer med gjennom glippene i dei fortrukne gardinene. 

Det er alltid ein 75% sjanse for at "stakkars evneveike Enesp" heng ved Milesteinen og ventar på forbipasserande han kan snakkar litt med. Limbufolket skammar seg sjølvsagt grenselaust over han, og kva familie han stammar frå er eit godt bevart hemligheit.   

1. Per, Pål og Pappsen Limburger.

Etter at lillebror Espen reiste ut, og gjorde det stort som funksjonær i Riksforvaltninga, har det vorte stille på Limbjørktunet. Pappsen skammar seg over, og storebrødrene Per og Pål er svartsjuke på, han som kom seg unna. Begge brødrene har ofte omsnakka draumar om å pusse opp Limburgerstova, og hemmelege draumar om å "få seg kvinnfolk", men det dukkar stadig opp nye unskyldningar for at begge deler vert utsett. 

2. Per Limbjørk

Den siste av Limbjørkbrørne har vorte grå i hengjebarten og stiv i kroppen, men lagar framleis den sterkaste Bjørkekvaespriten i grenda, noko han og livnærer seg av å selgje. 

3. Enesp

Ein evneveik fargeklatt som framleis forsøker å komme seg gjennom førsteklasse på grendeskulen, og som ellers heng ved Milesteinen i håp om at det skal komme reisande han kan slå av ein prat med. Enesp får med seg, og deler gjerne med alle andre, det meste som skjer i grenda - utan heilt å skjøne kva som skjer. Enesp har og dei grønaste fingrane i grenda, og er manisk oppteken av Solsikkene han dyrker.

4. Per, Pål og Mor Åse Limbusk

Aleinemora Åse freistar holde styr på dei to slyngelsønene sine, og livnærer seg i ledige stunder som vaske og bakstekone. Slyngelsønene jobbar hardt med å draume om den store verda, drive dank og debrive faenskap, og kjem til å verte dedikerte drankarar med tida. Deira totale mangel på folkeskikk, sosial intelligens og tankar omkring årsak - verkning, kan stundom få brørne til å prøve å rane, svindle, eller på anna vis plage tilfeldige reisande.

5. Per og Pål Limberg

Når dei to brødrene ikkje sturer, og syns synd på seg sjølv, freistar dei å holde orden på Limbergtunet etter at dei mista foreldra sine i ei tragisk oppussingsulykke. Sakte men sikkert vert forfallet meir og meir overveldande. Begge drøymer om å reise ut i verda for å oppleve spennande eventyr, men ingen av dei har tiltak nok.

6. Per og Pål Limbu

Etterkommarane etter den ein gong så velståande Limbuslekta driv med sporadisk jakt og tømmerhoggst, når dei ikkje er opptatt med å drikke seg frå gard og grunn. På fylla er dei først euforiske i ein kort periode, før dei sakte men sikkert vert meir og meir bittre og ondskapsfulle. Det seiest at bror deira, Espen, gjer det stort som skreddar i Fagersalane, noko begge brørne fnyser av. Dei er begge på desperat utkikk etter "eit realt kvinnfolk", noko som vert mindre og mindre truleg at dei klarer å få seg.

Motivasjon folk flest: Passive, Mistenksomme og spionerande.

Innbyggarane vil eigentleg berre passe sine engine saker, og få væra i fred. Ingen av karakterane vil handle med mindre dei føler seg truga, men kan om dei vert provoserte stå opp med moderat makt, enkeltvis eller samla.

Motivasjon Enesp: Aktiv, søkende, sosial.

Finne nokon å snakke, og dele einsemda, med.

Motivasjon Limbuskbrødrene: Periodisk aktive, dumdristige, agressive

Dei vil i svoltne periodar sjå an dei reisande, og plukke seg ut passande offer, som dei på usympatisk vis vil forsøke å rane, svindle eller kanskje berre banke opp.


***

Om dette falt i smak skal eg forsøke legge ut fleire slike i løpet av helga.

8) Under lupa…

Ut frå statistikken for sist veke kan eg med glede lese at det faktisk finnes eit par folk der ute som følger med på det eg skriv! Det er stor stas, så derfor held eg fram:D

Først litt frå røynda; 

Det har vore ei travel veke, plutseleg er det søndag ettermiddag att, og derfor på høg tid å skrive eit nytt innlegg, for eg trur nemmeleg at ting som regelmessige oppdateringar kan være med på å halde på lesarane… 

Den siste veka har størsteparten av tegnetida mi gått med til å tegne figurar til delprosjektet eg skreiv om i innlegget "6) Røynda" , og i skrivande stund er 23 slike halvsider ferdig tusja og scanna. Om nokre veker har eg tenkt å presentere dette delprosjektet meir inngåande, men eg føler at det er ein del andre ting som må skrivast om først…  

Vidare i dette innlegget vil eg halde fram med å skrive om arbeidsprosessen, med utgongspunkt i innspela frå brukarane på Hyperion- forumet. 

"Fri Flyt- fasen":

Som antyda i tidlegare innlegg så la eg, i dei første åra med arbeid, ingen band på meg i forhold til kva eg valgte å jobbe med på Fantasifjas- prosjektet. Den eine ideen var i prinsippet like god som den andre. I praksis førte det til at eg den eine dagen kunne arbeide med "Den store fortellinga", den  neste dagen kunne gå med til å utforme "Dampdepartementets organisasjonsstruktur", for så å hoppe over på lister over "ferdigheiter som passar for Filosofar i Storebroprosjektet", og så å bruke heile veka etter til å fabulere fram den merkelege sirkusbyen "Triangelurum, i Tåkefyrstedømet Elvheim". 

"Ovenfra og Ned- fasen":

På nyåret i 2009 byrja eg bli klar for å skifte arbeidsmetode, frå rein inspirert idemyldring - og organisering av idear i etterkant - til eit meir presentasjonsretta fokus. Etter litt prøving og feiling gjekk eg for å velge ut ein region som eg konsentrerte meg om, og forsøke beskrive denne - i tekst og illustrasjonar - med ein baktanke om at materialet eg produserte skulle ende opp som einslags presentasjon. 

Først starta eg med eit oversiktskart over hovudlandmassen, med vekt på "Det Staselege Riket":

Så var det berre å finne fram forstørrelsesglaset! Ut får notata minne på det som eg har kalla "Den Store Fortellinga" var det naturleg å fortsette med å teikne eit oversiktskart over Fyrstedøma i regionen som går under namnet "Tåkeheimen":

Vidare bestemte eg meg for å ta for meg regionen der det som kan kallast starten, sjølv om dette med "start" sjølvsagt er noko som kan problematiserast og diskuterast i det uendelege, på "Den Store Fortellinga" gjekk føre seg; "Tåkefyrstedømet Elvheim":

Når geografien i Elvheim var på plass byrja eg med eit delprosjekt som eg nytta mesteparten av hausten 2009 på: 

"Ballongmaleri i Solnedgang". 

Eg såg for meg eit scenario der det kjente landskapsmålar- radarparet Thorstein Tiedemand og Guldebrand Guude vart hyra inn av "Rikskartverket" for å lage ein påkosta serie landskapsmaleri av dei viktigaste bygdene og byane i Fyrstedømet Elvheim. Til saman 16 slike oversiktsbilete vart teikna den hausten (markert på Elvheimkartet med raude sirklar) og i seinare tid har eg supplert med enda fleire. Her er nokre eksempel på korleis dei vart sjåande ut (markerte med orange bokstavar på kartet):  

A) "Munning"

B) "Triangelurum" (sidan den byen vart omtala over i teksten):

C) "Nye Elvesalen"

I dette delprosjektet la eg hovudvekta på "skildring". Eg skildra landskap og busetnad gjennom illustrasjonar, og eg skildra ting som folkeferd, folkekultur, styresett og historie som tekstmasse, men det mangla enda mykje før eg følte materialet var "presentabelt". Det eg hadde laga var vel eislags "sourcebook" for regionen, men utan å ha noko spel å knytte den opp mot… noko som førte meg over på enda eit delprosjekt; "Grenselandet" (markert med ein grøn sirkel på kartet), noko eg vonar å freiste beskrive det nermare i neste innlegg.

Forresten: om du som leser dette finn skriveriene mine interessante, så vis det gjerne med litt tilbakemelding... det vert alltid sett pris på!

7) Vits og Form.

For nokre dagar sidan kunne eg lese av statiskikken at bloggen igjen hadde vorte lest. Som om ikkje det var nok hadde fleire av dei, ut frå slik eg har forstått det, leiande stemmene i rollespelnorge (i alle fall på Hyperions webforum) komme med tilbakemelding på Fantasifjas- tråden eg posta der. Slikt inspirerer!

Basert på desse tilbakemeldingane er det fleire ting eg kan ta tak i, og skrive om, i dei neste blogginnlegga. Ei av dei mest interessante problemstillingane som kom fram er spørsålet:  

"Kva er vitsen?"

Dette er eit relevant spørsmål som kan stillast til det meste her i livet, og du kan tru eg har vridd hjernen min og grubla på akkurat det… Men i dette innlegget får eg konsentrere meg om det litt meir avgrensa: "Kva er vitsen med dette verdsbyggeprosjektet du puslar med?" 

Eg har stilt, og stiller, meg dette spørsmålet med jamne mellomrom, og kvar gong har svaret vorte litt anleis enn sist eg pønska på det. Likevel er det enkelte moment i svaret som er temmeleg like frå gong til gong, og som eg ikkje kan sjå bort frå...

For det første føler eg at eg har:

- Noko på hjartet. 

Eg har ein del tankar eg har lyst å dele med folk. Eg kunne nok ha jobba med desse tankane innanfor heilt andre uttrykk enn "fantasifiksjon", til dømes ved hjelp av; songtekstar, artiklar, essay, videobloggar og så vidare, men det er noko forlokkande i å tilnærme seg dette via ei fantastisk verd. Eg har stadig opplevd at når eg freistar å snakke om komplekse, og gjerne snedige, samanhengar (som eg meiner eg ser!), så strandar desse i møte med rigide taldata, popularisert propaganda og drepande kalde fakta. Dette er eit av dei store problema når ein skal seie noko om samfunnet vi lever i, det at det "alltid er mange som veit mykje betre enn ein sjølv", enten dei har autodidakt eller formell kompetanse på området. Når ein oppererar i ei fantastisk verd, kan ein få fullføre tankerekkene sine, og ingen kan øydelegge det ved å seie at det er feil - sidan det jo berre er fiksjon.   

Og for det andre så er det vanskeleg å komme utan om: 

- Forfengeligheit. 

Eg har eit heilt klart ønske om å dele det eg lagar med andre. Med andre ord så gjer eg det ikkje berre for "kosen sin skuld" eller "skaping for skapinga si skuld". Fantasifjas er ikkje meint som eit prosjekt for skrivebordskuffen, men det gjenstår framleis ein heil del arbeid før det er presentabelt. 

Noko som leiar meg direkte over på det andre spørsmålet som er viktig å få avklart:

"Kva form skal ein velge?"

Forma er viktig - og forma ein velger vil på mange måtar også være styrande for mykje av innhaldet… 

På mange måtar føler eg at dette med form er sterkare knytta til presentasjonsbiten, enn til sjølve arbeidet med verdsskapinga. Verda veks jo stadig, i form av notater, tekstsnuttar, teikningar, kart og plansjar - og det er først når eg skal formidle dette til andre at det må pressast inn i eislags form. Likevel er ikkje forma uavhengig verda, og mange av ideeane eg har notert meg spring i utgangspunktet ut frå ei av formene. 

Til dømes kan eg nokre gonger komme på ein barsk "ferdigheit" (noko som er typisk speltekstmateriale) - men i det denne er notert, så kan den likevel presenterast i andre former enn speltekst. Eit anna døme kan være eit fantastisk "vesen" frå ein teikneseriesnutt, som gjerne er eit resultat av ein visuell ide, men som sidan kan konverterast til ord og tal i spelets mekanikk/motor. Både "ferdigheita" og "vesenet" kan beskrivast, og formidlast, i kva form eg måtte ønske - men ideane vart til innanfor ein av dei ulike formane eg jobbar i. På kvar sin unike måte bidrar dei ulike presentasjonsformene til å levandegjere verda eg bygger. 

I praksis betyr det at når eg får ein ide vert den plassert - eller eigentleg skapt - i ei av formene under: 

- Teikningar. Kart, Natur, Byar, Plassar, Folk, Dyr, Monster, Gjenstandar…

- Spel. System, Mekanikk, Motor, Prosedyrer, Ferdigheiter…

- Teikneserier. Karakterar, Plassar, Stemninger, Historier… 

- Tekstmasse. Notater, Utgreiingar, Skildringar, Stemningar, Historier…

Eg vil avslutte dette lange innlegget med å vise eit døme på korleis dette samspelet kan fungere i praksis:

"Historia om korleis Grønnskollingane vart skapt"

Eg dreiv å leika med ulike ord og festelege ordsamanstillingar medan eg noterte stikkord i skisseboka mi, og plutseleg var ideen der: "Grønnskollingar"! Så snart sjølve ordet var notert byrja eg skisse idear til korleis dette vesenet skulle sjå ut, og samtidig som det tok form måtte eg stadig bort i margen for å noterte vidare stikkord omkring personlegdom, temepament, habitat, funksjon og utbreiing. Til slutt knytta eg vesenet meir opp mot spelmekanikk, fann fram Rune Quest boka mi, og leita fram nokre brukbare "stats" eller "tal" for å skildre det.

Ideen till "Grønnskollingane" vart alltså til tekstleg, men idéen vaks raskt i samspel med illustrasjon og meir spelmekanisk tenking. Eg likte ideen såpass godt at eg ville vise den fram umiddelbart, og som presentasjonsform valde eg å nytte den eg følte meg sikrast på; Teikneserien. 

Eg kan sikkert beskrive serieskapeprosessen nøyare i eit seinare blogginnlegg, men kort fortalt jobba eg inbitt inspirert frå fredag ettermiddag til søndag kveld, og så posta eg resultatet på "Nettserier.no" - som eg pleier gjere med seriar eg skaper. Sidan ingen på Nettserier kjente til Fantasifjas, freista eg lage ei universell historie som kunne fungere utan kjennskap til verdsbyggeprosjektet mitt, men som samtidig var proppfult av referansar og informasjon om det. 

Serien vart forresten vellykka nok til at den vart plukka ut til ein nynorsk tegneserieantologi, utgitt av Nynorsksenteret ved Høgskulen i Volda; "Nynorskopplæring nr.7 - Teikneseriespesial - vinteren 2009/2010", og er å finne på ein del av skulebiblioteka omkring i landet. Det ironiske med dette er at "Grønnskollingen", og verda eg ville vise fram, har vorte lest av relativt mange - men likevel har ingen av dei kjennskap til Fantasifjas - og alt arbeidet som ligg bak!D

6) Røynda

(14.11.2010, i den verkelege verda!)

Ut frå statistikksida på denne bloggen ser eg at det den siste veka har vore 5 sidevisningar. Ikkje akkurat noko å glede seg over, men samtidig ganske forståeleg. Ikkje eingong eg hadde vorte motivert til å følgje med på bloggen når deberre inneholdt pretensiøse og kryptiske små tekstsnuttar. Som vanleg har eg berre meg sjølv å takke. Etter å ha fått lett veiledning frå ein bloggkollega - "gi av deg sjølv! folk vil ha sladder og vås…" - har eg tenkt å prøve med ei litt meir folkeleg og komersiell tilnærming i dette innlegget. Det er jo faktisk heile grunnen til denne bloggen også; "å øve meg på å skrive!". 

Så altså:

I går var eg på fest heime hjå nokre tidlegare kollegaer, drakk litt vin, åt tapas og fekk blande meg ein stram irish coffe frå vertane sitt barskap. Då eg seint på kvelden skulle ta bussen heim mista eg den med 2 minutt, og i staden for å vente ein halvtime på neste avgang, luska eg avgårde i duskeregnet. Etter nesten ein halvtime langs mørke gater på skumle Tveita, klarte eg å finne att Tbanen, og kom meg heim til den trygge vestkanthytta mi. Då eg vakna i dag var eg lett forkjøla og lett fyllesjuk, men i god nok form til å arbeide.

Det eg har jobba med i dag er illustrasjonar av figurar som skal befolke fantasiverda eg bygger. Detaljane i dette delprosjektet får vente litt, men eg ser det mellombels for meg som presentert i zineformat, kvaliteten og formatet på tegningane vert deretter. Eg har allereie skissa over 40 halvsider (med 3 karakterer på kvar slik halvside) så dagens økt var rutinemessig tusjing. I staden for musikk hadde eg sesong 2 av "Primeval" surrande på dataen. 

I skrivande stund er eg ferdig med å tusje 5 slike halvsider - og er, med tanke på eigen almentillstand, nøgd med dagens produksjon. No skal eg drikke ein kopp sterk urtete, med melk og honning.

5) Retningar.

Det syder av liv der nede, og skaparen ser at det må vere ganske bra.

No gjeld det berre å gripe tak i noko, og så hale det inn utan at det flokar seg.

Kvar livstråd trekt ut av mylderet vert eit nøste med ein eigen farge.

Skaparen ser på alle pappeskene fulle av nøster.

Dei står lageleg til ved sidan av vevstolen.

Det er nok garn i eskene til fleire tepper.

Dei ulike mønsterskissene heng på veggen.

No gjenstår det berre å bestemme seg for kva mønster som skal vevast først.

Ubehagelege sanningar.

Å skape ei fantasiverd må vera ei av dei tristatse, og mest alvorlege, formene for eskapisme ein kan drive med. At eit vaksent menneske skal bruke si dyrebare tid på noko så unyttig, spesielt når ein tenker på alt det fornuftige det heller kunne nytta tida til, er eigentleg berre trist. 

Det er og eit klart uttrykk for hovmod og eplekjekkheit, i og med at røynda stort sett alltid viser seg meir fantastisk, eller merkeleg, enn fiksjonen nokon gong kan bli.

Dessutan er fantasiverdsbygging, i eit større perspektiv, ein mykje meir destruktiv aktivitet enn til dømes missbruk av narkotika. Missbruk er noko som, i utgongspunktet, berre fangar enkeltindivid - medan ei velsmidd fantasiverd kan forføre og fange heile generasjonar. Tenk om ungdommen no til dags til dømes hadde nytta dei døgna dei ligg i kø for å skaffe seg kinobillettar, den tida dei bruker på å sy kostymer eller lære seg alvisk, på noko litt meir storsamfunnsnyttig… 

Kanskje kunne tida, engasjementet og energien deira - om den vart fokusert og kanalisert anleis - gjort verda til ein betre plass for fleire, slik at ein ikkje lenger trong flykte inn i alskens fantasiverder?

Vel vitande, eller med overlegg kan ein seie, held eg fram med den destruktive verksemda mi.

Innlegget tonar ut i svart, til lyden av ond latter.

Notat.

Først var det berre kaos.

Eit sydande kaos av idear som svirra omkring i fantasien min.

Som den skapende krafta i denne fantasiverda, så var det mi oppgave å få litt orden på sakene.

I starten fanga eg, heilt ukritisk, små idear ut frå kaosmylderet, som eg så noterte omhyggeleg på papir. Eg gav meg ingen føringar på notatverksemda, og den eine ideen kunne kanskje være like god - eller viktig - som ein annan ide. 

Når ein ide var notert, så følte eg at eg hadde kontroll på den.

Etter kvart som bunken ark med tilfeldige notat sakte, men sikkert, vaks, så merka eg at eg like sakte, men sikkert, var i ferd med å miste den oversikta eg hadde laga meg. Det var ikkje til å komme utanom; 

Her måtte det systematiserast.

Dermed var to av dei drivande kreftene i fantasiverda isolert, og på snedig metavis, erfart; 

Kaos og Orden.