Ubehagelege sanningar.

Å skape ei fantasiverd må vera ei av dei tristatse, og mest alvorlege, formene for eskapisme ein kan drive med. At eit vaksent menneske skal bruke si dyrebare tid på noko så unyttig, spesielt når ein tenker på alt det fornuftige det heller kunne nytta tida til, er eigentleg berre trist. 

Det er og eit klart uttrykk for hovmod og eplekjekkheit, i og med at røynda stort sett alltid viser seg meir fantastisk, eller merkeleg, enn fiksjonen nokon gong kan bli.

Dessutan er fantasiverdsbygging, i eit større perspektiv, ein mykje meir destruktiv aktivitet enn til dømes missbruk av narkotika. Missbruk er noko som, i utgongspunktet, berre fangar enkeltindivid - medan ei velsmidd fantasiverd kan forføre og fange heile generasjonar. Tenk om ungdommen no til dags til dømes hadde nytta dei døgna dei ligg i kø for å skaffe seg kinobillettar, den tida dei bruker på å sy kostymer eller lære seg alvisk, på noko litt meir storsamfunnsnyttig… 

Kanskje kunne tida, engasjementet og energien deira - om den vart fokusert og kanalisert anleis - gjort verda til ein betre plass for fleire, slik at ein ikkje lenger trong flykte inn i alskens fantasiverder?

Vel vitande, eller med overlegg kan ein seie, held eg fram med den destruktive verksemda mi.

Innlegget tonar ut i svart, til lyden av ond latter.